Lin (Tinca tinca) - ryba z rodziny karpiowatych, obejmująca naturalnym zasięgiem występowania prawie całą Europę, Syberię na wschód do Leny, a także Zakaukazie i część Azji Mniejszej. Przesiedlona została na oba kontynenty amerykańskie, do Afryki, Australii i Nowej Zelandii.

Zęby gardłowe są osadzone w jednym szeregu, zwykle w układzie 4-5 lub 5-5. Bardzo małe łuski w liczbie 87 tkwią głęboko w skórze wydzielającej znaczną ilość śluzu. Średniej wielkości liny mają ok. 35 cm długości i 1 kg masy, duże sztuki przekraczają 50 cm i 3 kg. W Polsce udokumentowany rekord połowu na wędkę wynosi 65 cm i 3,9 kg.

Ciało lina jest masywne, niezbyt wysokie, umiarkowanie ścieśnione. Największa wysokość zazwyczaj nie przekracza 30% długości mierzonej bez płetwy ogonowej. Długość głowy mieści się czterokrotnie w całkowitej długości ciała. Otwór gębowy jest ustawiony nieco skośnie w położeniu końcowym. Z jego kącików wyrasta para krótkich wąsów. Wszystkie płetwy, z wyjątkiem ogonowej, mają krótkie podstawy i są zaokrąglone. Ogonowa stanowi przedłużenie wysokiego trzonu, jest więc szeroka i tylko nieznacznie wcięta.

W zamulonych zbiornikach liny są prawie czarne, w czystszej wodzie ciemne na grzbiecie, a na bokach oliwkowozielonkawe ze złotym połyskiem. W stawach hoduje się złote mutanty, które żółtą barwę utrzymują w kilku pokoleniach. Dorosłe samce mają wyraźnie grubszy drugi promień nieczłonowany w płetwach brzusznych, dłuższych niż u samic.

W rzekach liny zasiedlają wody odcięte od nurtu, w jeziorach penetrują strefę roślinności zanurzonej. Szczególnie odpowiadają im płytkie jeziora, porośnięte na całym obszarze. Latem znoszą temperaturę ponad 30°C, ale jesienią zaprzestają żeru, gdy woda ochłodzi się do 8°C. Zimą szukają głębszych miejsc i tam zapadają w stan hibernacji. W małych zbiornikach, gdzie woda przemarza do dna, zagrzebują się na zimę w muł.

Młode liny zjadają plankton i glony, starsze wybierają z mułu larwy owadów, skorupiaki i drobne ślimaki. Niewielki udział w pokarmie mają szczątki pochodzenia roślinnego. Wzrost jest stosunkowo szybki. Młode ryby w ciągu pierwszego roku życia osiągają długość 6-12 cm, w następnych latach przyrosty wynoszą 5-8 cm, a od 5 roku ok. 3 cm. Samce dojrzewają płciowo w 2 lub 3 roku życia, samice o rok później.

Tarło rozpoczyna się w czerwcu, gdy temperatura wody przekroczy 18°C, i trwa do sierpnia. Małe samice składają w 2-3 porcjach kilka tysięcy jaj, średnie (ważące ok. 0,5 kg) 300 tysięcy, a duże nawet ponad milion. Jaja mają średnicę ok. 1 mm i lepią się do roślin. Rozwój zarodkowy w temperaturze 20°C trwa 5 dób, ale tylko 3 w 22°C. Larwy początkowo wiszą przytwierdzone lepkim gruczołem głowowym do roślin, a po kilku dobach zaczynają aktywnie szukać pokarmu.

Mięso linów jest wysoko cenione na rynku, populacja gatunku zmniejsza się jednak w miarę postępującej degradacji przybrzeżnej strefy jezior. W latach 60-tych połowy przekraczały 300 t rocznie, w 80-tych wynosiły już tylko ok. 100 t i tendencja spadkowa utrzymuje się. W stawach hoduje się liny obok karpi. Są odporniejsze, ale w dużym zagęszczeniu pogłowie bywa atakowane przez pasożytującego na skrzelach skorupiaka Ergasilus sieboldi.

Charakteryzuje się smacznym, białym, delikatnym mięsem o słodkawym smaku i zapachu mułu, ale jest ościsty i dość tłusty. Najlepiej smakuje gotowany lub smażony.

Występowanie: wody stojące, głównie ich płytsze i zarośnięte partie. W całej Europie i na Syberii, prócz Islandii, północnej Szkocji, Skandynawii, Dalmacji, Grecji i Krymie. Spotykany też w wodach słonawych, np. w zlewisku Bałtyku. Czerwonożółta odmiana, zwana złotym linem, występuje w stawach parkowych jako ryba ozdobna

Podstawowe techniki połowu: wszystkie spławikowe, drgająca szczytówka, ledgery

Wymiar ochronny: w Polsce wymiar ochronny dla lina wynosi 25 cm

Rekord krajowy: 4 kg

Normy medalowe: złoty 2,5 kg, srebrny 2 kg, brązowy 1,5 kg

Pokarm: żywi się drobnymi zwierzętami dennymi. Aktywniejszy nocą. Zimę spędza zagrzebany w mule